ارائه روشی مبتنی بر تئوری گواه، جهت در نظر گرفتن عدم قطعیت ها در فرایند الویت بندی

اتخاذ تصمیمات اصولی و بهینه در اموری از قبیل استخدام بهترین و کارآمدترین کارمندان، و همچنین تعیین و انتخاب بهترین پروژه ها در جهت کاهش عدم انطباق های بدست آمده از انواع ممیزی ها، موجب ارتقا سطح کیفیت کالاها و خدمات ارائه شده، و در نتیجه موفقیت هرچه بیشتر سازمان ها می گردد. به همین دلیل در شرکت ها و کارخانه ها، از ابزارها و روش های مختلفی جهت تسهیل در امر تصمیم گیری و انتخاب استفاده می شود. در واقع در سازمان ها، فرد و یا افراد تصمیم گیرنده، با کمک این ابزارها و روش ها، و با استفاده از قضاوت های ذهنی و نظرات شخصی خویش، تصمیم گیری ها را انجام می دهند. از طرفی، معمولاً قضاوت ها و نظرات بیان شده توسط فرد و یا افراد تصمیم گیرنده، با انواع عدم قطعیت ها همراه می باشند. اما از آنجا که در نظر گرفتن این عدم قطعیت ها کاری مشکل و زمان بر است، معمولاً نظرات افراد با درصدی از خطا، به صورت قطعی در نظر گرفته می شوند. این در حالی است که این میزان از خطا، با وجود ناچیز بودن، ممکن است در بعضی مواقع حتی منجر به تغییر نتیجه ی نهایی تصمیم گیری گردد. راه حل های گوناکونی جهت در نظر گرفتن این عدم قطعیت ها وجود دارد. یکی از این راه حل ها، استفاده از رویکرد منطق شهودی مبتنی بر تئوری گواه می باشد. در این پژوهش، از رویکرد منطق شهودی، در جهت توسعه ی فرایند الویت بندی افراد داوطلب برای استخدام در یک پست مشخص، با استفاده از ماتریس الویت بندی، و همچنین توسعه ی فرایند الویت بندی پروژه های بهبود با هدف کاهش عدم انطباق های بدست آمده از ممیزی سیستم، و به کمک روش ahp-qfd، استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که این توسعه ها ، منجر به دستیابی به نتایج دقیق تر و واقعی تر، و همچنین کاهش خطا در تصمیم گیری و انتخاب شده است.